Ben mi deliyim, bu şehir mi büyülü?

İnsanın çok güzel dostlarının olması, bir de bu dostlarla oturup sohbet edebileceğiniz zamanınız ve muhteşem bir manzara eşliğinde paylaşacak güzel konuların olması sizin ne kadar şanslı bir insan olduğunuzu gösterir. Bir de bunun üstüne 'hiç mutlu değilim' diyorsanız 'ayıp' diyorum:)

Boğaz manzaralı bir sahil çay bahçesinde orta kahvelerimizi yudumlarken arkadaşım -aynı zamanda adaşım- anlatıyor ben dinliyorum, ben anlatıyorum arkadaşım dinliyor. Bu şehir mi büyülü, dalgalar mı deli, ben mi deliyim, arkadaşımda mı bişey var bilmeden mükemmel duygulara kapılıp bambaşka bi dünyada buldum kendimi. Verdiğim yepyeni kararların verdiği umudun sarhoşluğu var gibi kendinden geçmiş bir halde, yeniden doğmuş gibi. Kelimeler birbirinin ardından tırmanarak, suskunluğa fırsat vermeden konuşuyoruz. Biz susunca dalgalar ve martılar konuşuyor. Bir an zamanın da deli olduğunu hatırlıyor ve saate bakıyorum ki o güzel anların sona ermesi gerekiyor, ayrılıyoruz..

Ertesi gün yine aynı saatlerde canım kadar sevdiğim başka bir arkadaşımla şehrin kalabalığının sesimizi bastırmaya çalıştığı bir mekanda yine orta kahveyle dalıyoruz başka dünyalara. Rakı kadehleri saygıdan çıkar ya en yukarıya, öyle çıkıyor birbiri üstüne kelimeler yine, fırsat vermiyoruz gereksiz düşüncelere.

İşte öyle oturuyor hayatın çarkları yerine. Farklı hayatlardan ortak noktalar ortaya çıkıyor, hayat gözlerinin önüne getiriyor gerçekleri. Ne kadar güzel, ne kadar başarılı, ne kadar hayat tecrübesi yüklü bir insan olduğumu, bu güzel şehirde gelecekten konuşabileceğin güzellikte insanların arasında birden farkediyorum. Yaşadığım mutsuzluklar ezildikçe eziliyor, onlara ihtiyacım olmadığını anlıyorum.

Şükrediyorum herşeye...