23 Nisan 1989, Solist Papatya:)

İlkokulum, öğretmenim, ilk okul arkadaşlarım, papatya kostümlü solistler.. Bu iki fotoğraf 1989'dan kalma ve bugünü hatırlamış olmak beni duygulandırmaya yetti.

Şimdi 29 yaşımdayım, kendimi bu bayrama ait hissetmiyor olmaktan ötürü azıcık utandım. İçimdeki çocuğu kaybetmiş olamam! Her zaman orada bi yerde ama kendimize yakıştıramıyoruz artık çocuk gibi hissetmeyi ya da hayat onu içeride bir yerlere hapsetti.

Bu fotoğrafları görünce.. İşte o duyguyu tarif edemiyorum! Ne kadar tasasız, mutlu, güzel günlerdi. O günlerde tek derdimin papatya kostümümü yetiştirmek ve şarkıları öğrenmekti. Hangi şarkı olduğunu hatırlamıyorum ama canım öğretmenim Osman bey bizi çok iyi hazırlamıştı. Ne kadar iyi olunursa:) Atam'ın bize armağan ettiği o güzel güne layık olmaya çalışıyorduk işte ve mutluyduk.

Tüm çocukların, çocukları olan ebeveynlerin, kendini çocuk hissedenlerin, içindeki çocuğun farkında olan herkesin 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı'nı yürekten kutluyorum. Mustafa Kemal Atatürk'ü saygıyla anıyorum. Gecikmeli de olsa kutlu ve mutlu olsun. Bu yıl ve her yıl.

Not: Fotoğrafların her ikisinde de en sağda ayaktaki çatık kaşlı bücür benim. :)